Η περιφρόνηση και το μίσος που ένιωθαν οι σύγχρονοι διώκτες προς την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της εκδηλωνόταν με διάφορους τρόπους, ταπεινωτικούς. Αν δεν εκτελούσαν τους κληρικούς, τους υποχρέωναν να δουλεύουν μαζί με όλους τους άλλους εργάτες σε βαριά καταναγκαστικά έργα, για να υποκύψουν στις κακουχίες και τα βασανιστήρια...

... Κάποια από τα περιστατικά των σύντομων σχετικά αυτών βιογραφιών είναι τόσο εντυπωσιακά δραματικά, που μένει κατάπληκτος κανείς πώς, στον εικοστό αιώνα, βρέθηκαν άνθρωποι με τόσο σκληρή κι απάνθρωπη καρδιά, ώστε να βασανίζουν με αδίστακτη ωμότητα και να δολοφονούν με ιταμό τρόπο αδελφούς τους, συγχωριανούς, ομοεθνείς τους. Ο πυρετός της επανάστασης τους είχε αφυδατώσει τόσο πολύ πνευματικά, ώστε έδειχναν να μη καταλαβαίνουν την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης, να μη σέβονται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Τα πάντα έπρεπε να θυσιαστούν στο βωμό μιας επανάστασης, που κόμπαζε πως ήρθε για να εξυψώσει ηθικά τον άνθρωπο. Ο παραλογισμός του καινούργιου συστήματος ήταν προφανής. Μόνο που για να το καταλάβουν οι ίδιοι έπρεπε να περάσουν δυόμισυ γενιές, να θυσιαστούν εκατομμύρια άνθρωποι και να χυθούν ποτάμια αίματα.